Wat knap dat je in mijn hoofd kunt kijken

Het afgelopen jaar heb ik veel geleerd over vooroordelen en interpretaties, en hoe deze tot vreselijke communicatiemisverstanden kunnen leiden (en lijden). Het begon eigenlijk bij het overlijden van mijn vader. Het aantal mensen dat in die periode wist hoe ik me voelde en hoe ik dacht was voor mij overweldigend. Zelfs wist 'men' waar ik behoefte aan had. Zeker in de eerste weken nadat mijn vader overleden was kreeg ik opmerkingen van mensen dat ze geen contact met me hadden opgenomen omdat 'ik wel rust had willen hebben'. Dat was dus helemaal niet zo. Daarnaast neemt men vaak maar aan dat de rouwende (maar dat kan ook iemand zijn die depressief zit of een burnout heeft) zelf contact opneemt. Ik werd echt allergisch van de goed bedoelde reactie : 'je kunt me altijd bellen'. Ikwas zelf aan het overleven en daar kwam het initiatief tot contact opnemen helemaal niet in voor.  

Wat ik zelf daarvan geleerd heb is dat ik veel meer zelf aan mensen vraag wat hun behoefte is, of meer navraag wat er in hun omgaat. Misschien gaat dat me niks aan,maar ik heb het dan wel gevraagd. Misschien vertellen ze me iets heel anders dan ze op dat moment denken, maar ook daar kan ik dan niets aan doen. Ik heb in ieder geval  niet voor hen ingevuld.

Dat ik zelf nog wel eens interpreteer moge duidelijk zijn. Ik ben geen heilige. Wel ben ik me er steeds meer van bewust. En dat scheelt al een hoop. Iedereen is nl anders, en heeft dus verschillende behoeften. Als je om iemand geeft die in een rotsituatie zit, rouwt, depressief is, overspannen is (etc.) vraag dan naar de behoefte en neem niet zomaar aan dat 'iemand dan met rust gelaten wil worden'. Of het zou eigenbelang moeten zijn (dat je gewoon zelf geen zin hebt om contact op te nemen om welke reden dan ook), maar dat is dan iets van jou, en hoef je het niet iets van de ander te maken.

Ik hoop dat ik door mijn eigen ervaringen een bijdrage heb kunnen leveren aan het minder interpreteren en vooroordelen.

Leven

Mijn praktijk gaat Vitaya heten. Ik heb deze naam gekozen omdat het afgeleid is van Vita, wat leven betekent. Maar wat is 'leven' nu eigenlijk ? Volgens het woordenboek wordt het vertaald als de periode tussen geboorte en dood. En dat is denk ik ook wat het 'leven' inhoudt; niets meer en niets minder. Maar tegenwoordig wordt met namen ingezet op een zo gelukkig mogelijk leven. Het lijkt erg modern om naar optimaal geluk te streven, of naar verlichting, om 'zen' te zijn, je leven te helen, leren te leven, succesvol leven etc. etc. Heel veel boeken gaan als zoete broodjes over de toonbank om naar geluk te streven. Ik wil hiermee niet impliceren dat je geen geluk hoeft na te streven. Maar mijn gedachte gaat meer uit naar de zinvolheid van leven. En die zinvolheid die heb je al, zoals je nu bent, zoals je tot nu toe hebt meegemaakt; in negatieve en positieve ervaringen. Zo ben je gevormd tot wie je nu bent. Je leeft mijns inziens ten volle als je niet alleen de positieve ervaringen wilt beleven maar ook de negatieve ervaringen. Het is een utopie te bedenken dat je zonder negatieve ervaringen kunt leven. Misschien heb je het geluk (of ongeluk) dat je leven tot nu toe heel makkelijk is verlopen. Misschien heb je al heel wat ellende meegemaakt, gedurende je hele leven, of sinds kort, of met periodes. Die horen, hoe moeilijk het ook is, bij je leven. Ondanks het afgelopen jaar dat zeer moeilijk voor mij was hebben uiterst vervelende situaties een positieve draai gegeven aan mijn leven. Depressie, overlijden vader, niet doorgaan van mijn droomreis (www.nanonfietstvoortibet.nl), overlijden 2 dierbare vriendinnen, 2 operaties...... het heeft mij gevormd tot hoe ik nu ben , en ik ben daar tevreden over. Wat denk jij bij 'leven' ?